گچ چیست و از چه چیزی ساخته شده است ؟
در پاسخ به سوال گچ چیست می توان گفت، ترکیب خمیری مانند است که از مخلوط آب و ماسه به دست می آید و از آن برای پوشش دیوارها، سقف و پارتیشن ها استفاده می شود که بعد از قرار گیری روی محل مجددا سخت می شود.
گچ بری یکی از قدیمی ترین تکنیک های ساختمان سازی است. شواهد نشان می دهد که مردمان بدوی پناهگاه های نی یا شاخه های درختان خود را با گچ محکم می کردند، بنابراین ساختارهای بادوام تری در برابر حیوانات وحشی و آب و هوای نامساعد ایجاد کردند.
مواد ماندگارتر و زیباتری با گذشت زمان جایگزین گل شدند. برخی از قدیمی‌ترین گچ‌کاری‌های کشف شده نیز از کیفیتی قابل مقایسه با آنچه در دوران مدرن استفاده می شود دارند.
دراهرام مصر شامل گچ بری هایی است که حداقل 4000 سال پیش اجرا شده اند که هنوز سخت و بادوام هستند.
در تاریخ معماری یونانی از گچ بری سفید آهکی با کیفیتی استفاده شده است. صنعتگران یونانی سال هایی قبل از قرن پنجم به کیفیت بالایی از گچ دست یافته بودند.
سقف‌های گچی زینتی انگلستان در دوران سلطنت هنری هشتم، الیزابت اول و جیمز اول هنوز هم مورد تحسین قرار می‌گیرند.
با این حال، گچ به عنوان یک ماده سطحی برای دیوارها و سقف‌های داخلی و به میزان کمتری برای استفاده در دیوارهای خارجی، همچنان کاربرد دارد . نظافت و بهداشت در ساختمان را آسانتر می کند و از گسترش آتش جلوگیری می کند.
گچ کاری داخلی با توجه به نوع تراشکاری و کاربردهایی که لازم است اجرا می شود. گچ تزیینی برای سقف و قرنیز معمولاً با ابزار قالب گیری فلزی اجرا می شود.
برخی از عناصر با گچ ممکن است با دست ساخته شوند، در حالی که برخی دیگر از پیش ساخته شده و با خمیر گچ در جای خود چسبانده شده اند. گچ بری را می‌توان مستقیماً روی بتن ، آجر ، کاشی یا پایه‌های فلزی نگهدارنده اعمال کرد.
انواع مختلفی از پرداخت، از جمله رنگ ها و بافت ها، ممکن است در پوشش پایانی گنجانده شود.
آیا تا به حال با بند انگشت خود به دیوار گچ کاری شده ضربه زده اید؟ مثل سنگ جامد و سخت است، درست است؟ خوب این به این دلیل است که گچ اساساً یک سنگ فرآوری شده است که به حالتی خمیری درآمده و روی دیوارها و سقف ها پخش می شود.
چه چیزی در گچ وجود دارد؟
خاک رس، آهک، گچ، ماسه، موی حیوانات، سیمان و گل، همه و همه ممکن است در مخلوط های مختلف گچ وجود داشته باشند.
گچ هزاران سال است که وجود داشته است، و در روزهای قبل از حمل و نقل موتوری، سازندگان به سادگی از هر موادی که در دسترس بوده استفاده می کردند.
به عنوان مثال، سازندگان در لوئیزیانا از تکنیکی استفاده کردند که گل مرداب، خزه اسپانیایی و موهای آهو را با هم مخلوط می‌کردند تا یک ماده پایه گچ را بسازند که آن را «بوسیلاژ» می‌نامند.
ده ها و ده ها روش مختلف برای مخلوط کردن گچ وجود دارد، اما در حال حاضر اجازه دهید در مورد دیوارها و سقف های داخلی خانه های آمریکایی قرن نوزدهم صحبت کنیم.
در معماری آمریکایی، آهک زمانی رایج ترین ماده مورد استفاده در مخلوط های گچ برای استفاده داخلی بود. هنگامی که با آب، ماسه و موی گاو مخلوط می‌شد، ماده بتونه‌ای را نیز اضافه می‌کردند و اجازه می‌دادند خود را ببندند. پس از خشک شدن، سطحی بادوام که شبیه سنگ آهک است باقی می ماند.
چه چیزی گچ را کنار هم نگه می دارد؟
با این حال، ماده ای دیگر برای چسباندن همه این مواد به هم پس از خشک شدن لازم است. همانطور که میله های نازک در بتن محصور می شوند تا یکپارچگی ساختاری بیشتر به آن ببخشند، مخلوط های مبتنی بر آهک از نوعی چسب الیافی برای مستحکم شدن در کنار یکدیگر استفاده می کنند.
با این حال، در مخلوط‌های مدرن به چسب‌های فیبری نیازی ندارند. در عوض، از ساختار کریستالی ذاتی گچ استفاده می کنند. هنگامی که به آن کریستال ها اجازه داده می شود خیس شوند، در طول فرآیند پخت در یکدیگر محکم می شوند.
